Osmanlı ve Eski zaman fıkraları

Osmanlı donanmasıyla Venedik donanması arasında savaş çıkmış. Venedik
donanmasının komutanı Andrea Doria imiş. Gözcü Osmanlı donanmasının
yaklaştığını fark edince hemen Andrea Doria'ya haber vermiş:

-Osmanlı yaklaşıyoor.
Andrea Doria sormuş:
-Kaç gemi var?
Gözcü:
-10-20 kadar.
Komutan hemen emir erini çağırmış:
Oğlum bana hemen kırmızı gömleğimi getir.
Emir eri şaşırmış:
-Niçin komutanım?
Andrea Doria:
-Savasırken yaralanacağız. Kan izi belli olmasın ve de askerlerin cesareti kırılmasın diye...Bu arada gözcüden yine ses gelmiş:
Efendim 50 kadar oldular.
Andrea Doria heyecanlanmış ve emir erine tekrar seslenmiş:
-Gömleği boşver. Sen bana kahverengi pantolonumu getir...

Koca Ragıp Paşa sadrazam iken bir gün ahbaplarına hitaben “Rüşvet
almadığınıza yemin edebilir misiniz?” dedikten sonra, oradakiler yemini
billah ederek rüşvet almadıklarını söylerler. Mecliste meşhur Haşmet de
vardı ve bir köşeye çekilmiş sessizce duruyordu.

Ragıp Paşa,

- Haşmet, Rumeli de hayli mansıplarda bulundun. Sessizce durup yemin
edemediğine bakılırsa bir hayli rüşvet almışa benzersin” deyince,
Haşmet
- Sultanım, Müslümanlarda, yalan yere yemin edenler çatlar diye bir
itikat vardır. Şimdi ben efendilere bakıyorum. Eğer çatlamazlarsa ben
de yemin edeceğim” demiş.

Avcı Sultan Mehmet bir gün adamlarıyla
beraber akşama kadar bir keklik bile vuramaz. Bunun sebebini de,
sabahleyin gördüğü bir dervişin uğursuzluğuna bağlar. Solaklara
seslenir. Saraydan çıkarken, şu şu tipte, sivri külahlı, sırtı kambur
birinin önünden geçtiğini söyler ve hemen bu adamı bulmaları emrini
verir. Tarife göre Bektaşi babalarından ayyaş Hamza Babayı yaka paça
huzura getirirler.
Sultan:

- Bre uğursuz, nabekar! Bugün sabahleyin karşıma çıktın. Bu yüzden
akşama kadar bir ava rastlayamadım. Bu ne uğursuzluktur. Vurun
kellesini...
Bektaşi bakar ki kelle elden gidiyor. Son bir dileğini açıklamak için söz alır:

- A devletlim siz beni gördünüz bir keklik vuramadınız. Ama insaf
ediniz, benim de bugün ilk gördüğüm sizdiniz ve kellemi kaybediyorum.
Söyleyin, uğursuzluk hangimizde!"










__________________

Kanunı Sultan Süleyman Han, bir gün bir
şehirde gezerken tanınmış bir şairi son derece pejmürde bir kı­lık ile
görmüş. Her şair gibi bu şairin de sevgilisine şiir­lerinde bol keseden
beldeler ve şehirler bağışlamış oldu­ğunu hatırlayan Padişah şaire
şöyle der:

Eeee, Şair efendi, sevgilinin bir benine Semerkand ile Buhara'yı
verecek kadar hovardalık edenin sonu işte budur. Ben bir kasabayı
alıncaya kadar dünyanın zorluğunu çekiyorum. Sen her mısranda
beşini-onunu birden harcıyorsun










__________________